Vandaag, of liever gezegd vannacht, is het zover; we gaan starten met de laatste etappe richting de top van de Kilimanjaro!
Rond middernacht staan we met z’n allen buiten in een kristalheldere nacht onder een adembenemend mooie sterrenhemel. Klaar om te starten met de route die ons in ongeveer 7 uur naar de top zou moeten leiden.
De wind - die wij eerder die avond de schuld gaven van het feit dat wij niet konden slapen in de 4 uur die ons daarvoor gegeven was - blijkt heel erg mee te vallen. Maar desondanks is het koud. Bitterkoud. We hebben geleerd ons in laagjes te kleden en de meeste van ons hebben 4 of 5 laagjes op het bovenlijf en 3 aan de benen. Daarnaast wanten die eerder op slaapzakken lijken en uiteraard warme mutsen. Outdoorwinkels als Bever, Mammut en vanzelfsprekend de Decathlon hebben goede zaken gedaan in voorbereiding op deze expeditie!
Nadat de meest belangrijke afspraken en veiligheidsvoorschriften nog een keer zijn doorgenomen stappen we de pikzwarte nacht in en beginnen we aan de tocht naar boven. We klimmen vanavond vanuit het high camp op ongeveer 4.800 meter naar de Uhuru peak op 5.895 meter. Een indrukwekkend lang lint van witte hoofdlampjes en groene lampjes die aan de rugzakken zijn vastgemaakt beweegt zich langzaam de donkere berg op.
De berg is direct al zodanig stijl dat er alleen zigzaggend een weg naar boven gevonden kan worden. De eerste 30 minuten worden er nog gesprekken gevoerd, grapjes gemaakt en wordt er zelfs meegezongen als onze gidsen en dragers een lokaal lied inzetten. Maar het stijgingspercentage is zodanig onsympathiek dat iedereen al snel stil valt en zich terugtrekt in zijn of haar eigen cocon. Volledig geconcentreerd op het doel waar nu al zo lang naartoe is gewerkt.
Eerder die dag bespraken we dat het zwaar gaat worden. En dat het verstandig is om vooraf te bedenken hoe je daar het beste mee om kan gaan. Daar is geen uniforme oplossing voor. Want hoewel de uiterlijke kenmerken van de berg voor iedereen hetzelfde zijn, is het niet zozeer de berg die tussen ons en de top instaat. De grootste tegenstander die vanavond overwonnen moet worden zijn wij misschien wel zelf. Op het moment dat we tijdens deze klim willen opgeven vanwege de pijn in ons hoofd door de hoogte, of vanwege de pijn in onze handen en voeten vanwege de kou. Of vanwege de moeheid in onze ledematen die is ontstaan door de combinatie van 5 dagen klimmen in combinatie met weinig slaap. Als het ons lukt om vanavond van onze eigen demonen te winnen dan winnen we misschien wel van de sterkte tegenstander die we ooit gaan tegenkomen.
De reis naar de top wordt ons ondertussen niet makkelijk gemaakt. Het parcours is loodzwaar en de kou is ijzig. We stoppen ongeveer ieder uur, maar de pauzes zijn slechts kort vanwege de kou. Desondanks verloopt de beklimming heel voorspoedig. Niet alleen vanwege de korte pauzes maar ook vanwege het goede tempo vorderen we gestaag. We horen van Herman, onze hoofdgids, dat we goed op schema liggen om rond zonsopkomst op de top de staan. Dat vooruitzicht geeft energie en we putten diep uit onze reserves om nog een stapje bij te zetten.
Als Herman verteld dat we bijna bij Stella Point zijn ontstaat er opwinding in de groep. Ons is verteld dat als je dit punt haalt, het bijna zeker is dat je de top zelf ook gaat bereiken. Als we dit punt bereiken en daar een korte pauze houden dan worden er links en rechts al voorzichtige felicitaties uitgedeeld. Maar we zijn er nog niet! We moeten nog ongeveer 45 minuten tot een uur naar de echte top.
Wanneer we de laatste meters richting de top lopen valt ons op dat het aan de oostelijke kant van de berg lichter begint te worden en dat de horizon oranje kleurt. De zon is in aantocht! Op het moment dat de top voor ons in beeld komt kruipt de zon langzaam over de horizon heen. Een emotioneel moment waarbij bijna niemand van ons het droog kan houden. We hebben het gehaald! We worden beloond met een ongelofelijk indrukwekkend uitzicht vanaf het dak van Afrika. Overal om ons heen bestrijkt het ochtendlicht prachtige gletsjers en vergezichten. Hoog tijd om die vast te leggen, samen met onszelf bij het bord waarop wordt aangekondigd dat je hier inderdaad op de top van de Kilimanjaro staat!
Uiteindelijk blijkt dat we de snelste tijd ooit hebben neergezet van alle Deloitte Reaching Peaks groepen die de Kilimanjaro ooit hebben beklommen. Nu was het natuurlijk geen wedstrijd, maar desalniettemin zijn we trots op deze prestatie!
De voorbereiding, de trainingen en de manier waarop iedereen zich heeft voorbereid op de zware momenten tijdens de beklimming hebben haar vruchten afgeworpen. Daarnaast blijken ook andere oorzaken aan te wijzen: volgens Oscar houd je het met een heleboel wandelwol en een beetje paracetamol al snel heel lang vol!
Dan is het tijd om met de afdaling te beginnen. We dalen eerst in een klein uur naar high camp (van 5.895m naar 4.800m) om daar kort wat te eten, waarna we in ongeveer 4 uur verder afdalen naar Mweka camp op 3.000 meter. Het is een hele lange dag geweest en we kijken uit naar het laatste tentdiner van het officiële programma. Morgen nog 4 uur dalen naar de voet van de berg. Daarna splitsen we ons op in een safari groep, een Zanzibar groep en een groep die direct naar Nederland terug reist. Door de mooie en gezellige dynamiek binnen de groep en de prachtige avonturen die we samen hebben meegemaakt kijken we nu al uit naar de reünie!
English translation:
Around midnight, we are all standing outside under a crystal-clear sky, beneath a breathtakingly beautiful starlit sky. Ready to begin the route that should lead us to the summit in about 7 hours.
The wind – which we had earlier blamed for not being able to sleep during the 4 hours we had been given – turns out to be much less of a factor than we thought. Nevertheless, it’s cold. Bitterly cold. We’ve learned to dress in layers, and most of us are wearing 4 or 5 layers on the upper body and 3 on the legs. On top of that, we have gloves that resemble sleeping bags and, of course, warm hats. Outdoor stores like Bever, Mammut, and naturally Decathlon, did good business in preparation for this expedition!
After reviewing the most important instructions and safety rules one last time, we step into the pitch-black night and begin our ascent. Tonight, we are climbing from high camp at around 4800 meters to Uhuru Peak at 5895 meters. An impressive long line of white headlamps and green lights attached to backpacks slowly snakes its way up the dark mountain.
The slope is immediately steep, allowing only a zigzag route upward. During the first 30 minutes, people are still chatting, cracking jokes, and even singing along when our guides and porters start a local song. But the incline is so relentless that everyone soon falls silent, retreating into their own cocoon, fully focused on the goal we’ve been working towards for so long.
Earlier that day, we discussed how tough it was going to be, and how wise it would be to think in advance about how to deal with the challenge. There is no universal solution, because although the external features of the mountain are the same for everyone, it is not the mountain itself that stands between us and the summit.
The biggest opponent we must overcome tonight is perhaps ourselves. When the urge to give up arises because of the headache caused by the altitude, the pain in our hands and feet due to the cold, or the fatigue in our limbs from five days of climbing with little sleep, it’s our own inner struggle we must conquer.
If we manage to defeat our inner demons tonight, we may well triumph over the toughest adversary we’ll ever face.
The journey to the top isn’t made easy for us. The path is grueling, and the cold is biting. We stop roughly every hour, but the breaks are brief due to the freezing temperatures.
Nevertheless, the ascent goes smoothly. Thanks to the short breaks and our good pace, we make steady progress. Herman, our lead guide, informs us that we are on schedule to reach the summit by sunrise. That prospect fills us with energy, and we dig deep into our reserves to push on.
When Herman tells us that we are approaching Stella Point, excitement ripples through the group. We had been told that if you reach this point, it’s almost certain you’ll make it to the summit.
When we finally reach Stella Point and take a short break, quiet congratulations are already being exchanged here and there. But we’re not there yet! We still have about 45 minutes to an hour to go before reaching the actual summit.
As we walk the final meters towards the top, we notice that the eastern side of the mountain is beginning to lighten, and the horizon is turning orange. The sun is on its way! As the summit finally comes into view, the sun slowly creeps over the horizon. It’s an emotional moment, and hardly any of us can keep dry eyes. We’ve made it! We are rewarded with an unbelievably stunning view from the roof of Africa. All around us, the morning light touches magnificent glaciers and sweeping landscapes. It’s time to capture this moment, along with ourselves beside the sign that proudly declares we have indeed reached the summit of Kilimanjaro!
In the end, we find out that we’ve set the fastest time of all Deloitte Reaching Peaks groups that have ever climbed Kilimanjaro. It wasn’t a race, of course, but we are still proud of this achievement!
The preparation, the training, and how everyone braced themselves for the tough moments during the climb have paid off. There are other factors too: according to Oscar, with lots of wool socks and a bit of paracetamol, you can keep going for quite a long time!
Then it’s time to begin our descent. First, we’ll head back down to high camp (from 5895m to 4800m) in about an hour to eat briefly, and then descend further to Mweka camp at 3000 meters in about four hours. It’s been a very long day, and we’re looking forward to the last tent dinner of the official program. Tomorrow, we have another four hours of descent to the base of the mountain. After that, we’ll split into groups: some for safari, others heading to Zanzibar, and some returning directly to the Netherlands. Because of the wonderful, friendly dynamic within the group and the amazing adventures we’ve shared, we’re already looking forward to the reunion!