Ardennentraining – door Daan

Vrijdag

Lieve Kili,

Het is vandaag vrijdag en vandaag gaan we naar de Ardennen! Dit weekend, dat al lange tijd werd afgeschilderd als ‘het weekend dat het ging gebeuren’, kent daarom al een mystiek karakter voordat we überhaupt onze eerste stap in de Ardennen hebben gezet. Daarnaast zijn we vandaag voor het eerst helemaal compleet. Voeg daar slaaptekort, wedstrijdelement en spanning toe en je hebt alle ingrediënten voor het fenomeen ‘de Daan beastmodus’.

Maar goed, we moeten er eerst maar zien te komen. Feat. Mijn buddy Maurits hebben we direct een goede oefening in de buddycheck, AKA de ouwehoer challenge. Conclusie: als je na 5 uur nog steeds over alles kunt praten, lachen en tussendoor romantisch kunt uit eten bij de Mc, dan zit dat wel goed!

Opdracht 1 is as one binnenkomen. Opdracht 1 hebben we niet gehaald.

Tussen 21:00 en 21:45 druppelen we een voor een binnen. Aangezien we niet door mochten met een uitgestelde VrijMiBo, wisten we wel dat er nog iets te gebeuren stond na de presentatie van Niels, en de welbekende video van de expeditie van 2016.

Update 23:00 – Ja, we zijn gedropt. Opgedeeld in team A en team B gingen we van start. En ik moet zeggen: het ging echt goed. We luisterden naar elkaar, gingen niet over alles in discussie en hadden een plan. Dat was toen we liepen. Toen we het meeting point hadden bereikt werd dat even wat anders. Een rare soort onzekerheid ontstond en zorgde voor verschillende theorieën over de way-to-go. En dat was lastig. Blijven staan of te gaan lopen; Niels te bellen of niet; besluiten nemen of niet. En je leert elkaar daardoor goed kennen. Iets in me kriebelde als een onderbuikgevoel, als iets frustrerends, iets stressends of iets spannends. Maar ook als iets chills: het weten dat je daardoor elkaar beter leert kennen.

Na even wachten, whatsapp maps gebruikend (dit stuk door te strepen voor Niels), en wat discussies, vond de samensmelting plaats. En met die samensmelting verdween wat dynamiek Achteraf zou ik zeggen dat heel veel mensen een andere, of geen rol kregen. Ook zou ik achteraf zeggen dat het lastig is te lopen naar iets zonder een helder doel. Maar ook zou ik zeggen dat het een interessant gevoel was en dat het na de samensmelting ook leerzaam was met alle obstakels die we zagen, en zelf hebben gecreëerd. Maar ook al waren we te laat binnen, niemand wilde van opgeven weten. En daar hebben we een goed biertje op gedronken die nacht. Proost!

Zaterdag

Lieve Kili,

Na drie uur ontwaken we op de kamer met de boys Maurits, Fabian en Willem. Drie uur slapen + alcohol = doodgestampte eendjes smaak bij het opstaan merk ik weer. Na het zeer goede brood van het vrouw des huizes starten we de ochtend met een van de key thema’s: hoogteziekte. En eerlijk is eerlijk, daar ben ik een beetje bang voor. Na de voorbeelden die genoemd zijn en de randomheid van het geval neem ik me voor thuis een test te doen bij de sportarts. Dan heb ik in ieder geval alles wat medisch gezien in mijn invloedsfeer licht afgerond. En alles wat overblijft ligt buiten mijn macht en hopelijk buiten mijn zorgen.

Na nog wat besprekingen is het in de middag tijd voor mijn hoogtepunt van dit weekend. Het portospel! TeamGPS, TeamKaart en Teamniks. Echt heel vet. Hier wil ik nog wat mee doen in mijn leven. En daarbij ging de samenwerking en de structuur ook goed. De hoofden communicatie hebben de ‘spelregels’ voor communicatie bepaald en daarna kon ik ook nog mijn gang gaan. Zo achteraf kan ik het moeilijk op papier zetten, maar ik vond het tof. Het subteam, de communicatie, de samenwerking, douze points!

Afgezien dat van het feit dat we als team GPS als laatste… maar daar gaat het nu niet over. Het blijkt: communicatie, communicatie, communicatie. Na de ‘samensmelting’, liepen we stabiel naar de volgende locatie voor de ‘endgame’. In een ‘Wie is de Mol’-achtige setting stond Niels voor ons op te wachten voor test en executie. Oh nee wacht trouwens. Als het aan Niels ligt is het ieder moment van de dag test en executiemoment, voor mij wel te verstaan. Maar goed @Niels: ik weet dat je van me houdt, geen zorgen ; -)

Anyways, geen test en executie, maar een teamgame. Bram en Eva als ‘lead scouts’ en Jurjen als onze uiteindelijke ‘chef bouwer’. Maar er waren meer goede rollen. Zo hadden we de ‘knopers’, de ‘sjouwers’ en ‘de knopendoktors’. Al met al ging het soepel, want ja in de fictieve krater kon je gewoon bouwen toch? En iemand viel, maar die hadden we gewoon vast. Nee we hebben het prima gedaan Philip!

Succes moet je vieren toch? En als je het dan viert, dan ook maar gewoon met >10 literflessen lokale bier en ribs die je zelden zo goed eet. Allemaal goede ingrediënten om daarna naar de vermoeide koppies te kijken van het jaar daarvoor. Maar goed, @ Niels: volgens mij hoef ik me nergens zorgen over te maken, aangezien ik tijdens de reis enkel de website hoef te onderhouden. Met Blof op de achtergrond zoeken we onze bedden op, jogdag morgen!

Zondag

Lieve Kili,

Het is jogdag deze ochtend! Twee keer vier kilometer rennen. Eerst als team en daarna als individuen. En dat is goed pittig. We krijgen in lesje dweilen, waar mijn baas van de champignonkwekerij vroeger trots op zou zijn. Maar dat zorgen voor je team is wel de kern. En een mooie les.

Tijdens het individueel rondje deed Hans nog een dumoulintje voor de klim, waren de boys AKA Willem & Fabian ons allemaal te snel af en was Sebs na twee ronden nog niet klaar en pakte hij nog een colletje van de tweede categorie extra mee.

Na het ontbijt was het tijd voor de grote MammutMarkt, ook wel het ‘ damn – dit gaat allemaal nog wat kosten’ (Timmers, 2019)-moment genoemd. Mocht je nog ooit DRP-bingo gaan spelen, vergeet dan zeker niet ‘Mammut’, ‘Decathlon’, ‘Fleece’ of ‘Top’ (ah shit – zuipen).

Over Decathlon gesproken trouwens, daar wil ik nog wel een klein extra blok aan wijden. Als je dat woord hoort moet je eens in de ogen van Bram kijken, wat je dan ziet is voor mij de perfecte definitie van geluk.

Hierna hadden we nog een groepsopdracht, maar vooral een mooi reflectie moment. En dat kan voor iedereen om verschillende redenen heftig zijn. Ik vond het mooi en was ontroerd dat we dat met elkaar konden delen. Na afloop nog één heerlijke soepje en daarna naar huis. Terwijl iedereen zijn eigen backpack pakt en richting huis gaat besef ik me dat voor iedereen deze backpack op een andere manier gevuld is als voorbereiding richting de Kilimanjaro. Iedereen heeft zijn eigen zorgen, verwachtingen en vraagtekens die je meeneemt naar die 5.895 meter. Ik vond het speciaal dat iedereen wat heeft willen delen over deze inhoud, en hoop dat we elkaar nog veel beter leren kennen in de aanloop naar 8 oktober.

Bedankt allen!