Ochtenden zoals ze elke ochtend mogen zijn. Jozef ‘happy man’ die aan de tent rammelt en ‘hello!, morning, coffee, tea, choco’ roept is beter dan de iphone-wekker. Vervolgens kropen we de tenten uit en werden we verrast met een prachtige zonsopkomst.
De zon scheen en het beloofde een prachtige dag te worden. Echter, bleek dit ietwat voorbarig. Nadien wij nabij ‘Lava tower’ geraakten, sloeg bij velen de jolige stemming om in een starre grimas.
Frictie en frustratie ontstonden op 4.600 meter hoogte. Zo riep de vrolijkste man van het stel of iedereen zich ook eens stil kon houden.
Eenmaal in de lunchtent op Lava Tower, werd er een traditioneel AVG’tje geserveerd. Het was aan de stemming te merken dat de aardappelen a la moeders goed in de smaak vielen. Uiteraard had een aantal van ons het zwaar bij Lava Tower. Deze hoogte is namelijk voor velen een hoogte-record! Hier en daar wat hoofdpijn en misselijkheid, maar bovenal een fenomenaal uitzicht. Werkelijk waar prachtig! Na de lunch stond ons nog een pittige afdaling te wachten door de mist. De Gore-Tex pakken konden weer aan en de hoofdpijnen trokken langzaam weg.
Toen wij de tenten van Baranco camp aan de horizon zagen verschijnen, ontstond bij velen het gevoel dat we er al waren. Onze vrolijke ‘Rafiki’ gaf zelfs aan dat het nog 5 minuten zou duren. We kwamen echter van een koude kermis thuis. De tocht duurde nog wel een half uur. Velen zaten er dan ook wel doorheen.
Gelukkig stonden onze ‘Rafiki’s’ ons in het kamp op te wachten met twee Tanzaniaanse klassiekers. ‘Jambo’ en ‘polè polè’ vielen in de smaak, zo gingen sommige zelfs meezingen ondanks de tocht die wij hiervoor hebben doorstaan.
De dag is afgesloten met een mooie sunset, en een zalige ‘pasta a la bolognese’. Na een paar goede verhalen in de eettent en een laatste bakje thee, dook iedereen weer braaf de slaapzak in. Op naar morgen!
English translation:
Mornings as they should always be. Jozef, our ‘happy man,’ rattling the tent and cheerfully shouting, "Hello! Morning! Coffee, tea, choco!" was a much better wake-up call than any iPhone alarm. We crawled out of our tents, greeted by a stunning sunrise.
The sun was shining, and it promised to be a beautiful day. However, that turned out to be a bit premature. As we neared ‘Lava Tower,’ many cheerful faces began to turn into stiff grimaces.
Tension and frustration emerged at 4600 meters. Even the jolliest among us asked everyone to please quiet down.
Once in the lunch tent at Lava Tower, we were served a traditional meal of meat, potatoes, and veggies. The mood lifted, and the potatoes, cooked just like mom's, were a hit. Naturally, some of us struggled at Lava Tower, as this was a personal altitude record for many. A few headaches and a bit of nausea here and there, but above all, the view was absolutely breathtaking! After lunch, we had a challenging descent through the mist ahead of us. The Gore-Tex suits came back on, and the headaches gradually faded.
When we finally saw the tents of Baranco Camp on the horizon, many of us felt we had made it. Our cheerful ‘Rafiki’ even claimed it would only take five more minutes. However, we were in for a cold surprise — the trek lasted another half hour. By then, most of us were completely spent.
Luckily, our ‘Rafikis’ greeted us in the camp with two Tanzanian classics. "Jambo" and "Polè Polè" were well received, and some of us even joined in singing, despite the grueling trek we had just endured.
We ended the day with a beautiful sunset and a delightful pasta a la Bolognese. After a few good stories in the dining tent and a final cup of tea, everyone crawled into their sleeping bags, ready for tomorrow!